Ο πολυχώρος «Αποθήκη», στη Μύρινα της Λήμνου, παρουσιάζει εικαστική έκθεση της Φωτεινής Στεφανίδη που αφορά την πολύχρονη συνεργασία της με τον Χρήστο Μπουλώτη (αναδρομή 1996-2019).
Aπό τον Κάδμο (τον σκύλο του Μουσείου της Θήβας) μέχρι τον Ξενοφώντα (τον γάτο του Μουσείου της Λήμνου που τον χαιρετίζουμε ιδιαίτερα εδώ στη Μύρινα, στον τόπο που εκτυλίσσεται η ιστορία του), η συνεργασία της ζωγράφου Φωτεινής Στεφανίδη με τον αρχαιολόγο, ποιητή και συγγραφέα Χρήστο Μπουλώτη έχει αποδώσει έως τώρα είκοσι επτά βιβλία για παιδιά και ενηλίκους, με σταθμούς όπως: Το άγαλμα που κρύωνε, Ο γάτος της οδού Σμολένσκη, Τα 24 παράλογα της αλφαβήτας, Σπαράγματα απουσίας, Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας, Η επανάσταση των παλιών παιχνιδιών.
Παραμυθένιες ιστορίες, ποίηση, λογοτεχνία από τη μια, και σχέδια, εικόνες, πίνακες, χαρακτικά από την άλλη. Κι ανάμεσα σημειώσεις, προσχέδια, κείμενα και ίχνη φίλων, αντικείμενα, αθέατοι σχολιασμοί, αυτοβιογραφικές αναφορές, πίνακες και σχέδια επηρεασμένα θεματικά, βήματα μιας ζωής που συνεχίζεται «στον ίδιο αστερισμό». Μια διαδρομή φιλίας, λόγου και εικόνας είκοσι τριών χρόνων, μια παραμυθένια έκθεση για όλες τις ηλικίες.
Μετά την παρουσίαση στην Αθήνα (Γκαλερί «7») τον περασμένο χειμώνα, επιλεγμένα έργα συνοδευόμενα από αποσπάσματα λόγου θα παρουσιαστούν στον πολυχώρο «Αποθήκη», Αιγαίου 13, στη Μύρινα της Λήμνου. Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά, 19.30 έως 23.00.
Κείμενο καταλόγου: Γεωργία Κακούρου Χρόνη
Η Φωτεινή Στεφανίδη εκκινεί από μια εγγενή ευαισθησία που την έχουν θωπεύσει οι μικρασιατικές της καταβολές, προσανατολίσει οι νεότερες ιστορικές περιπέτειες του ελληνισμού και πραγματώσει το ταλέντο, οι σπουδές της και η σκληρή δουλειά. Βυθίζεται στον λόγο, καλοδιαλέγει χρώματα και υλικά υποδοχής, σχεδιάζει το βιβλίο και προσπαθεί, όχι απλώς να μην προδώσει το κείμενο, αλλά, όσο μπορεί, να το αναδείξει. Ορατά και τα δικά της ψαυσίματα• το μολύβι που σχεδιάζει, διάφανα χρώματα, οι μικρές λεπτομέρειες σε μια ποικίλη επανάληψη που συνθέτουν αναγνωρίσιμες υπογραφές της• σκόρπια γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου ανιχνεύονται στις ζωγραφιές της και προσδίδουν αυτή την αίσθηση της γραφής που είναι κι αυτή εικόνα.
Πώς γίνεται η αντάμωση στο ίδιο σταυροδρόμι των δύο δημιουργών; Δεν μπορώ να γνωρίζω, αλλά μοιάζει ως οι διαφορετικές τους πορείες να έχουν τόσα κοινά, ώστε, όταν οι δυο τους συναντώνται να έχουν ήδη προσυμφωνήσει για το πώς θα μορφοποιηθεί η συνομιλία λόγου και εικόνας. Ξεφυλλίζεις τα βιβλία τους και νιώθεις να ελαφροπατούν και οι δυο κοντά σου, να σου λέει ο ένας, να σου δείχνει ο άλλος• κι εσύ να μπαίνεις σε κείνο το κουκούλι που υπήρξε η ποδιά της γιαγιάς• να ακούς και να βλέπεις.
Ο Χρήστος Μπουλώτης έχει γράψει για την Φωτεινή Στεφανίδη ότι η ζωγραφική της δεξιοτεχνία και η ιδιόλεκτη ευαισθησία της ταξιδεύει τον λόγο του πολύ πιο πέρα από όσο στόχευε ο ίδιος. Αλλά για τον αναγνώστη που παραμυθιάζεται από τον λόγο του Χρήστου Μπουλώτη είναι εμφανές ότι αυτό ισχύει και για τον ίδιο• κι εκείνος σπρώχνει πιο πέρα τις ζωγραφιές της Φωτεινής. Πρόκειται για τον «ερωτικό λόγο» ενός ποιητή και μιας ζωγράφου• τον λόγο ανάμεσα στον μοναχικό ποιητή και τη μοναχική ζωγράφο, αυτή που αποστήθιζε τα λόγια του κι όσο βαστούσε η απαγγελία, έκανε τις ζωγραφιές της. «Όμορφη σαν τις ζωγραφιές της» η ζωγράφος, «όμορφος σαν τα ποιήματά του» και ο ποιητής («Του ποιητή και της ζωγράφου έρωτας και πολιτεία», Εκδόσεις Σίγμα, 2003). Και οι δυο, έστω και για λίγο, όσο κρατάει η ανάγνωση, όσο διαρκεί η περιδιάβαση στην έκθεση, αποδιώχνουν τα «κακόβουλα πνεύματα» της πόλης και μας κερνούν μια φέτα ώριμο, ζουμερό, αυγουστιάτικο καρπούζι.
Γεωργία Κακούρου-Χρόνη, επίτιμη επιμελήτρια Εθνικής Πινακοθήκης
